De eerste bussen naar de hoofdstad Korfoe (Kerkyra) vertrekken al om half negen, maar wij komen pas om half tien van het schip af. Na een half uur wachten op de pendelbus zijn we nog steeds niet weg. Er is een algemene verwarring over de vertrekplaats van de pendelbus. Als hij uiteindelijk komt, blijkt dat wij al na vijf minuten moeten overstappen naar de shuttle bus, die de volgende 20 minuten gewoon blijft staan – met een draaiende motor en open bagage ruimte. De buschauffeur staat met de andere chauffeurs te praten. Tegen ons doet hij zijn mond niet open – geen goedendag, niets. Na een uitbarsting van een oude Italiaan, die met zijn vrouw, dochter, schoonzoon en twee kleinkinderen al die tijd in de bus moet zitten, gaan we ineens weg. Het is 10.20, wij zijn 50 min onderweg en nog steeds maar 500 meter van het schip verwijderd.
We rijden door Kerkyra. Vanwege het éénrichtingsverkeer moet de bus eerst een rondje door de stad maken om ons uiteindelijk weer vlak bij de haven te laten uitstappen: de shuttle bus halte ligt precies aan de verkeerde kant van de éénrichtingsweg. Niemand vindt het erg – zo zien we ten minste iets van de stad, want we hebben slechts één uur over. Eenmaal uitgestapt weten we al waar we naar toe moeten: naar Het Nieuwe Fort en de nabij gelegen oude wijk met een mooie tuin en een prachtig uitzicht over de zee. Maar eerst trek ik iedereen de 16e-eeuwse St.Spyridon kathedraal (Panagia Spilaiotissa) binnen. De priester met sleutelbossen aan beide heupen verwelkomt ons met brede gebaren, wij mogen zeker binnenkomen. Het is halfdonker, overal branden kaarsen en geen theelichtjes zoals in Bari, de oude iconostase is omringd door hangende godslampjes. Er hangt een dikke wierrok geur. Edwin ontdekt de ouderwetse airconditioner voor het hekje bij de iconostase. We lopen terug en krijgen van de priester onze eerste ‘Goedemorgen’ in het Grieks toegewenst.
De kathedraal is heel klein, maar de andere kerken in de stad zijn nog veel kleiner. Tussen de oude straatjes schuilen er tenminste nog twee, allebei met brede marmeren trappen die naar de ingang leiden. In één van de kerken, de 15e-eeuwse Antivouniotissakerk, is nu het Byzantijns museum. De deur staat open, maar wij hebben zo weinig tijd dat ik niet naar binnen ga.
We lopen de steeds stijgende weg naar de fort op. Wat een verschil tussen de smalle oude binnenstraatjes en de ‘zeekant’ van het eiland! Overal zien we redelijk onderhouden statige gebouwen met balkons, ooit waarschijnlijk de vakantiehuizen van aristocratische gasten. Op een gevel van een lichtbruin huis hangt een gedenkplaat: hier woonde Dionysios Solomos, de dichter van het Griekse nationale volkslied. Aan de andere kant van de weg – het schone blauwe water, zwijgzame vissers en de op een balustrade leunende en onbewegelijk in de verte starende mannen.
De weg naar het Nieuwe Fort loopt langs de tuin van het Museum voor Aziatische kunst. De lantaarnpalen hebben heel bijzondere poten, die veel te veel op kippenpoten lijken. Op een pleintje voert een oude vrouw de duiven. Een paar stenen trappen naar beneden en we staan voor een open deur van een klein kerkje. Het dak van de kerk is bedekt met slapende duiven. Nog een paar stappen verder en we lopen de speeltuin annex park binnen. De bankjes in het park zijn bezet door oude mannen. Ze praten niet met elkaar, ze zitten en kijken. Rust, onbewegelijke stilte.
Wij zijn bij het fort, maar de tijd is op. Na 45 minuten gewandeld te hebben, moeten we terug naar de bus. We kiezen voor de binnenstraatjes met drukke winkeltjes en cafés. Eén afslag naar rechts en we komen weer terecht in het labyrint van smalle straatjes en eindeloze huisjes. In tegenstelling tot Bari hebben ze hier de wasdag blijkbaar vandaag. Weer een klein kerkje, met een kleine altaar poort en bijzonder scheve kaarsen. Nog een paar minuten lopen, en wij zijn bij de halte. Iedereen is bang om te laat te komen, maar wij zijn precies op tijd. Vanaf het deck kijken we naar de eindeloze blauwe zee en lange kustlijn van Griekenland. Wij varen naar Malta.
Olga de Kort 
ik wil ook.
Doen!!!