28 augustus 2012: Rusland, dag 2: Istra-Atlantis.
Onder de onophoudelijke regen wandel ik in mijn geboortedorp. De laatste keer dat ik Istra te voet verkende was 13 jaar geleden; tijdens mijn latere bliksembezoeken werd ik steeds door mijn broer met de auto vervoerd want er was altijd iets aan de hand: het regende, sneeuwde of vroor en ik was volgens mijn moeder nooit warm genoeg gekleed om hier zo maar rond te fladderen. Nu loop ik onder de paraplu dapper door de plassen heen en herken mijn geboorteplaats niet meer. In mijn herinneringen was Istra een groen, laagbebouwd dorpje met groene, blauwe en rode huizen met tuintjes, lage palissaden met vriendelijk halfgeopende tuinhekdeuren, vrouwen met boodschappentassen, tussen de berkenbomen spelende kinderen, rond scharrelende kippen en kraaiende hanen, zingende vogels en blaffende honden. Waar zijn al die kleuren en klanken gebleven? De oude houten dorpshuizen zien er verloren uit tussen al die nieuwe bakstenen paleizen achter hoge hekken met draad en videobewaking. De bomen zijn weg, ook het grote berkenbos vlakbij mijn voormalige school moest plaats maken voor een torenhoog appartementengebouw. De hoge flatgebouwen zijn overal neergezet en staan als paddestoelen na de regen op de meest onwaarschijnlijke plaatsen en kruisingen van wegen. Misschien kan er vanuit vogelvlucht of via Google Earth enig architectonisch idee achter al die wild groei ontdekt worden, maar hier tussen de onder gelopen straten valt er geen stedelijk bouwplan te bespeuren.
In de middag ga ik opnieuw de deur uit: mijn tachtigjarige tante wil me beslist de allermooiste plekken laten zien en gaat met mij mee op zoek naar voetpaden. Ik probeer met mijn tantes ogen het langzaam opdrogende Istra te bekijken. Ze spreekt over bloemen en parken, nieuwe gebouwen, vele winkels, goed geklede mensen, het uitstekende winkelassortiment, beschaving en cultuur. Wat ik zie zijn inderdaad goed geklede mensen die tussen een enorme hoeveelheid rotzooi op geïmproviseerde wegen lopen, op hoge hakken over de meters grote plassen springen om vervolgens de onverlichte en onverzorgde trappenhuizen binnen te gaan.
Mijn kleine, zonovergoten, groene dorp is weg. Heel even zie ik dit dorpje terug op een canvas kindertekening op de muur van de School voor de kunsten. Groene bomen, kleine gekleurde huisjes, het klooster, rijzende zon, en slechts een paar flats op de achtergrond. Een droom van een kind? Ik heb dit in ieder geval niet gedroomd. Zo was het, zo was het echt. Maar mijn Istra is verdronken in het water. Mijn Istra is een verzonken en voor altijd verdwenen Atlantis.
Morgen ga ik proberen de mooie kanten van deze voor mij nieuwe beschaving te vinden. ©OlgadeKort, 2012.
Olga de Kort 
Beste Olga,Wat een mooie reis verhalen schrijf je. Ik ben onder de indruk van je beheersing van de NL taal, en je visie op het nieuwe Rusland.Als je in een ander land woont en terug komt in het vroegere leven bekijk je elke boom met een kritische blik. Ik hoop dat het weer zal opklaren en dat je het leuk hebt bij je familie ondanks alle veranderingen.xx Clara
Date: Thu, 6 Sep 2012 22:34:44 +0000 To: theclackfamily@msn.com
Leuke verhalen, Olga, jammer van je dorpje dat het beton overal alles vernietigt….
Wat kan je toch mooi en beeldend schrijven, ik zie het zo voor me zonder er geweest te zijn! Janneke
Ik zie met jouw ogen een stuk wat je kwijt bent en voel me Russisch melancholiek. Mooi toch dat je dat met woorden kan doen. Ruud
Lieve Olga, Met veel plezier en interesse heb ik je colums gelezen! Het is ook erg herkenbaar! Je herinnert je iets van vroeger wat nu niet meer bestaat. Gebouwen zijn weg, plaats- en straatnamen zijn veranderd. Je loopt door de stad die je denk te kennen maar herkent maar een deel daarvan…Wel erg fijn voor je dat je bent geweest. Veel liefs, Valeria.
Olga, Wat een verrassend leuk reisverslag! Het is goed geschreven en ik heb het dan ook met plezier gelezen. Beklemmend vind ik je verslag van je wandeling door Istra, het ‘verdwenen Atlantis’. Groeten, Ad.
Beste Olga,
Wat fijn dat je je geboorteland en dorp hebt kunnen bezoeken. Bedankt voor je verslag en de mooie foto’s. Groeten Anton