31 augustus 2012: Rusland, dag 5: De Tretjakovgalerij.
De Tretjakovgalerij is nog niet open, maar de eerste museumbezoekers verzamelen zich al voor de poort. De meeste komen direct van de treinstations af, met zware koffers en volle tassen in de handen: een paar dagen naar Moskou en eerst een bezoek aan de Tretjakovgalerij brengen. De gedachte dat mensen nog steeds zo veel moeite doen om de beroemde schilderijen te zien ontroert mij en maakt mij dag goed. Zelf kom ik voor de Vasnetsov-tentoonstelling, een verzameling van ontwerpen van Viktor Vasnetsov voor de muurschilderingen in de Vladimir-kathedraal te Kiev. Onderweg naar de tentoonstellingzaal loop ik nog even langs de zalen met de oude Russische iconen van Simon Oesjakov en Andrej Roebljov. Mijn contemplatie in de Roebljov-zaal wordt verstoord door één van de museum baboesjka’s die traditiegetrouw toezicht in de Russische museumzalen houden. Ze zitten de hele dag rustig in een krant te lezen, te puzzelen of een beetje te slapen (maar ik heb ook wel eens een breiende baboesjka gezien) en komen alleen in actie als kinderen met hun vingertjes de verflaag proberen af te krabben. Maar het ‘Roebljovzaal’-vrouwtje ontwaakt ineens uit haar slaap, springt uit haar stoel en roept dat mijn schoudertas veel te groot is. Ze begrijpt niet hoe de bewakers me binnen konden laten en belooft dat ze onmiddellijk bij haar baas gaat klagen. Waarschijnlijk is ze bang dat ik met mijn tas ga zwaaien en alle kostbare iconen zal vernietigen? Ze haast zich naar de uitgang en … laat me met al die kostbare iconen alleen achter. Ik heb helemaal geen zin om tussen al deze iconen over de grootte van mijn tas te discusseren, en besluit gewoon weg te lopen voordat ze met haar baas terug is. Nog een laatste blik naar de vijftiende-eeuwse ‘Heilige Drie-eenheid’-icoon van Roebljov, en ik ben weg. Ik loop nog 1,5 uur in de galerij rond (alle toegangen tot de zalen met iconen uit voorzorg ontwijkend), en niemand stoort zich aan mijn tas…
Ik probeer dit vreemde voorval zo snel mogelijk te vergeten want verder is het echt fijn om even in deze zalen rond te kunnen lopen en de bekende schilderijen weer te kunnen zien. Ze zijn er als vanouds: de paardrijdster van Brjullov die vroeger alle dure dozen met chocolade bonbons sierde, de nog steeds even geheimzinnige Stroejskaja van Rokotov, de Levitski-dames met overmatige rouge op de wangen, de landschappen van Levitan en Polenov en de ontelbare portretten van Russische schrijvers en dichters, toneelspelers en componisten. De zalen zijn inmiddels aardig gevuld met bezoekers, en aan hun reacties te zien, zijn ze net als ik blij om de oude bekende schilderijen op de muren te zien. Nieuw voor mij is de Vroebel zaal, die vijf jaar geleden na de reconstructie geopend is. Ik zie er een vleugel en rijen stoelen staan, jammer dat ik weer weg moet en geen concert in deze ruimte kan bijwonen. De agenda is vol: één dag in Moskou moet je goed plannen, en vooral niet van de genomen beslissingen afwijken…
Olga de Kort 
Olga, ik stond met onze groep ook bij de voordeur van het Tretjakov.
Schrijf maar met hoofdletters TRETJAKOV !!!!! Wat een museum, zonde dat jij met je “loei” grote tas niet bij de iconen kon blijven, wij waren daar 2 uur, vele zijn zo onbeschrijfelijk mooi en zo intens !!!, en we waren ook nog eens 3 uur in andere zalen.
Vasily Vereshshagin !!!! Ongelooflijk goed geschilderd !!
We moeten dus terug.