Olga de Kort. ODE AAN HET PIANISSIMO (recensie; gepubliceerd online, zie MUZE.Pianowereld, 27 mei 2017)
⇒ 21 mei 2017, 20.15 uur / Grote Zaal, Concertgebouw Amsterdam: Pianorecital van Arcadi Volodos met Schumann, Brahms en Schubert (serie Meesterpianisten).
ODE AAN HET PIANISSIMO
Een avond vol weemoedige charme. Zonder dynamische overdrijving, zonder vulkanische uitbarstingen en zonder onmuzikale muziekdeclamatie. Daar kun je als luisteraar bij een recital van Arcadi Volodos op rekenen. Net als op een beheerste en edele klank, evenwichtige spanningsdosering en schitterende kleurwisseling. Alles met een speels gemak in een gaaf en muzikaal verband gebracht, zoals op zondag 21 mei in de serie Meesterpianisten in Het Concertgebouw Amsterdam, met ruimte voor soepele en rank getekende lijnen, het fijne detailwerk, coloristische flonkeringen en een weergaloos pianissimo. Een prachtig, gevoelig pianissimo dat Volodos in staat stelt om de rijke verscheidenheid aan nuances te bereiken. Gewichtloos pianissimo, mild piano, zijdezacht pianissimo, ruisend piano, vederlichte echo’s in amper hoorbaar maar altijd voelbaar pianissimo en het gefluister van de steeds zachter wordende kabbelende passages: het scala aan piano, pianissimo en pianississimo van Volodos lijkt oneindig. Met het juiste pedaalgebruik schept het ruimte voor nog meer contrastwerking in zijn spel.
Hoe gevoelig de aanslag van Volodos en hoe rijk genuanceerd zijn pianissimo is, werd tijdens zijn Amsterdamse recital meteen duidelijk bij de geraffineerde klank van de zeer delicaat en dan weer temperamentvol krachtig gespeelde ‘Papillons’ opus 2. Schumanns onstuimige, grillige en fantasierijke suite klonk niet alleen maar fris en innemend. Moeiteloos spreidde de Russische pianist een soepel en fijn klankweefsel uit, vol met de kleurige pasteltinten en opvallend transparante klanken boven de doorklinkende bastonen. De egaliteit van klank en de elasticiteit van de toonvorming waren zo goed waarneembaar dat je met de pianist mee kon luisteren naar het ontstaan en het glanzend opflikkeren van elke muzikale zin.
De toenemende intensiteit in het programma was vooral te danken aan de expressief en geladen ‘8 Klavierstücken opus 76′ van Brahms, die door de pianist net op zijn nieuwe cd gezet zijn. Opnieuw bleek het dat techniek een medium is voor de muzikale bewogenheid en diepe bezonkenheid. Ook hier speelde Volodos met de klankkracht en bracht hij het dynamische niveau terug tot pianissimo, om vervolgens een nieuwe opwelling te wekken.
Volodos’ Schubert was vloeiend, met zingende bovenstemmen, prachtige legato-contouren en geladen stiltes. Stap voor stap liep de Russische pianist met zijn luisteraars alle wendingen, wisselende harmonieën, modulaties en kronkelingen van Schuberts postume Pianosonate D 959 in A door. Onder zijn handen werd de melodische rijkdom bijna tastbaar. Hij slaagde erin een rijk klankpalet vol kleuren uit de vleugel op te diepen dat zowel sereen was als dramatisch en krachtig in zijn ontroerende expressiviteit. Met name het tweede deel van Schuberts Sonate klonk doorleefd en aangrijpend en werd door de pianist tot de innig tedere kern teruggebracht.
En zo bleek dat een avond van weemoedige charme ook nog een avond van onberispelijke techniek, een groot stijlgevoel en weergaloze klankverfijning kan zijn. Met zijn uitgebalanceerde pianistiek dompelde Arcadi Volodos het publiek van de Grote Zaal van het Concertgebouw in de meest zuivere, kristalheldere en warme klanken waar je niet anders dan ademloos naar kunnen luisteren. Dat pianistische cultuur tot een onbetwistbaar vakmanschap kan leiden, kan men in het geval van Volodos zeker stellen. ©Olga de Kort, 2017.
Olga de Kort 
Geef een reactie